*

نگفته ام که پر از شعر و از ترانه منم

بیان من غم مردم بود، بهانه منم

فتد بنای ستم از هجوم فریادم

غریو سرکش امواج رودخانه منم

فغان ملت هردم شهید افغانم

ز هر گلو به در آیم، به خانه خانه منم

به دوستی بروم، همرهت چو دریا بار

ولی به خصم چو گرداب رودخانه منم

تو از نظاره ی آتش فتاده ای از پا

کسی که می برد این شعله را به شانه منم

به نان گندمی صبح میهنم سوگند

که دل گرفته ازین ملک و آب و دانه منم